Kosmos. Przestrzeń nieograniczonych możliwości, w której ludzkość może realizować swoje odwieczne aspiracje. M.in. do posiadania chłopaka socjopaty spoza Ziemi, który może wyciągnąć sobie broń laserową z klatki piersiowej.

W odcinku pierwszym świat Luluco pogrążył się w otchłani szaleństwa. W odcinku drugim szaleństwo nabiera struktury i kształtu, jednocześnie całkowicie zamykając nas w swoim obrębie. Pojawia się, a dokładniej uderza w szkołę Luluco wraz z meteorytem, chłopię z kosmosu – Alpha Omega Nova, który wygląda słodko i z charakteru przypomina lovecraftowski koszmar. Totalny spokój i zrozumienie, z którym przyjmuje narastający absurd w połączeniu z muzyką, której klimat określiłbym jako połączenie marihuany oraz LSD, daje wrażenie, że coś z nim jest bardzo mocno nie tak. Można by uznać, że twórcy się z nami droczą, tyle że w pewnym momencie dokonuje transformacji i…

… co ja oglądam, Jezus Maria. W tym momencie zrozumiałem, że tym, co zaoferuje nam Uchuu Patrol Luluco, jest doświadczenie w gruncie rzeczy religijne. Bariery ochronne otaczające umysł widza w trakcie seansu zostają rozdarte, a jego odkryta i wrażliwa w tej chwili świadomość wystawiona na działanie prawdy o świecie. Prawdy, na którą niekoniecznie jesteśmy gotowi.

Wszystko to ma miejsce podczas sceny przesłuchania kałamarniocowatego złoczyńcy, który ściągał na egzaminie. Po wyciśnięciu z niego informacji, Alfa Omega Nova postanawia go zabić, kierując się, jak to określa szef Kosmicznego Patrolu „silnym poczuciem sprawiedliwości”.

Reakcja Luluco na zaistniałe wydarzenia jest dwojaka. W pierwszej chwili następuje wstrząs i szok pourazowy, który jednak po chwili przechodzi w zakochanie.  Zakochanie objawia się maślanymi oczami, przemianą w giwerę i czymś, co jestem w stanie określić tylko jako energetyczny wytrysk, który kończy jednocześnie żywot złoczyńcy.

W drugim odcinku Luluco odnajduje miłość, cel i jedność z Wszechświatem. Ja również.