Minął bodajże miesiąc, w trakcie którego potwory niezmordowanie atakowały Ziemię, ale dzielni wojownicy za każdym razem jakoś dawali sobie radę. Ale nie wszyscy, bo oto najniższy z nich, Hiro, przeżywa kryzys i swój we/zewnętrzny dramat – podczas jednego ze starć został ranny i teraz ma traumę… I jest mu z tym źle, bo coraz gorzej sobie radzi w zespole, a szefostwo LAG po cichu kombinuje już zastępstwo, więc chłopakowi jest z tym jeszcze gorzej, bo go nie chcą… Ale on nie ma zamiaru walczyć, bo znowu coś mu się stanie… Ale jak oni ośmielają się myśleć, żeby wykluczyć go z walki?! Coś jest na rzeczy, bo nawet jego pokemon zauważa, że nastolatek przeżywa coś na kształt napięcia przedmiesiączkowego i ogólnie gada bez sensu. W dodatku, mimo usilnych starań Akiry, coś takiego jak „gra zespołowa” praktycznie nie istnieje, a jest przecież kluczowa w walce z potężniejszymi Nutkami.

Pomyślałby kto, że to kwestia jej umiejętności strategicznych i planowania, bo instrukcje, jakie wydaje swoim podwładnym, przypominają rozmowę z przedszkolakami przed jakąś zbiorową zabawą. Dziewczyna jest też boleśnie świadoma, że Hiro ma kłopoty, ale nie za bardzo potrafi sobie z tym poradzić. Co ciekawe, jedyna sensowna w tym odcinku kwestia pada z ust trenerki pokemonów, Hako („nie ma co trząść się nad Hiro jak nad jajkiem, bo walka z potworami to nie zabawa”), ale dziewczyna szybko przyznaje, że naiwne podejście Akiry jest bardzo fajne i całą sensowność wypowiedzi szlag trafia… A tymczasem wątpiący w geniusz instruktorki Takuto podejrzewa, że Akira, która według dokumentacji w wieku piętnastu lat ukończyła uniwersytet, coś ukrywa. Zbieg okoliczności sprawia, że kolejna interwencja ma miejsce w dawnej Jokohamie, gdzie akurat na pustkowiu stoi dom ze zdjęcia znajdującego się w teczce Akiry. Przypadek? Ależ nie, to zapewne pierwszy krok ku odkryciu przez wojowników tajemnicy ich przełożonej. A, no i grupa w ramach szlifowania współpracy postanawia założyć kapelę!

Czy powyższy opis brzmi chaotycznie? Cóż… tak mniej więcej wygląda scenariusz tego odcinka, mało tego – trzecia odsłona jest tak przesiąknięta infantylnością i głupotą, że to wszystko powoli przestaje się robić zabawne. Serio, Hiro za takie zachowanie powinien zostać wywalony na zbity pysk, bo zachowuje się w tym odcinku jak rozpieszczony bachor, a nie obrońca ludzkości, który miał cztery lata, żeby przywyknąć do swoich obowiązków. W geniusz Akiry trzeba wierzyć na słowo, bo to, co dzieje się na ekranie, żadnej strategii poza „znajdźcie cel i w grupie go zlikwidujcie” nie przypomina. Swoją drogą, serio… W dalszym ciągu zastanawia mnie jaki sens ma ta cała szopka z ukrywaniem tożsamości głównej bohaterki. Znaczy wróć, wiem – to ma być szokujące i draaamatyyyczne. Ale no… to jest głupie i całkowicie bez sensu.

Seria już od samego początku nie zapowiadała się na inteligentną rozrywkę, ale całość coraz głębiej zanurza się w szambie schematów i raczej nie wygląda na to, by miała kiedykolwiek wypłynąć. Tu konstrukcja świata już na pierwszy rzut oka nie tyle kuleje, ile jest pozbawiona nóg, więc co dopiero o fabule mówić. Zachowania bohaterów są podyktowane jedynie aktualnymi potrzebami scenariusza, a ich „osobowości” kończą się na dwóch, góra trzech cechach. Do tego jeszcze oprawa techniczna nie najwyższych lotów: kreska jest wyjątkowo krzywa, projekty potworów kiczowate i nawet tropikalne tła nie ratują sytuacji. Muzyka? Hmm… coś tam niby w tle brzdąka… W skrócie: pomysł jest tak zły, że na początku wydaje się świetnym materiałem na fazę i niezamierzoną komedię, „potencjał” szybko jednak się kończy i zostaje jedynie bardzo słaba historia. A szkoda, myślałam, że pośmieję się przez kilka następnych tygodni…

Uroczego słowotwórstwa ciąg dalszy – tym razem nazwa kapeli…