O, jaka dobra czołówka! Rockowy podkład Gospel of the Throttle to czysta moc, a że wszystkie postacie śpiewają, kiedy w refrenie leci „na na na”, to wprost przeurocze. Ta szkicowa animacja przedstawia nam ekstrakt Drifters w 30 sekund – krwawą rzeź przeprowadzaną przez charyzmatyczne postacie, przerywaną wstawkami komediowymi. W zasadzie jest to też streszczenie drugiego odcinka.

Nazi-rycerze napadają na pobliską wioskę elfów. Toyohisa bez zbędnej zwłoki (tzn. natychmiast) wyrusza zmasakrować niegodziwców, Nobunaga i Youichi postanawiają się dołączyć, dochodząc do wniosku, że wypadałoby coś jednak podbić w tym tygodniu. Reszta odcinka to jatka, co jakiś czas przerywana monologami. Przemowy nie do końca osiągają zamierzony dramatyczny efekt, bo duża ich część odbywa się wobec grup niekompatybilnych językowo, tzn. elfów i nazi-rycerzy, którzy nie rozumieją ni w ząb. Daremność tego gadania zdecydowanie utrudnia branie go na serio, zresztą, jak to u Kouty Hirano, nie służy ono postępowi fabuły, ale raczej ekspozycji postaci.

Występowanie różnych języków to zadziwiający przebłysk realizmu, poza tym nieistniejącego. Toyohisa w poprzednim odcinku został przerobiony przez włóczników na jeża, teraz zaś spokojnie biega, skacze i ścina łby nazioli. Jego obrażenia są umowne, podobnie zresztą jak przemieszczenia. Wybiega z obozowiska drifterów, a po chwili zaczyna krzyczeć, tłumacząc się przed resztą. Zrozumienie człowieka oddalonego o kilkadziesiąt metrów, krzyczącego w kierunku od ciebie, to… spore wyzwanie, jednak kompani przyjmują przemowę do wiadomości, wahają się przez moment… po czym podejmują decyzję i natychmiast go doganiają. Kreowanie przestrzeni nie będzie mocną stroną tego anime.

Widz jednak nie ma się zastanawiać nad takimi głupotami, tylko chłonąć przemoc. Formuła jest tarantinowska – banda drani wymierza karę bandzie jeszcze gorszych bydlaków. Najpierw mamy kilka minut ekspozycji, jak paskudnie źli są nazi-rycerze, chroniący czystość rasy, później z satysfakcją obserwujemy, jak są mordowani. Katharsis jest obecne, choć kondensacja całego zamysłu do zaledwie 20 minut osłabia jego wymowę.

W międzyczasie wymiany złośliwości między bohaterami rozluźniają atmosferę. Skoki nastroju w tym odcinku są wręcz absurdalne, całkowicie wykluczając branie czegokolwiek na serio. Masowa zagłada elfów, zniewolonych i zabijanych? Socjopatyczni protagoniści mają to gdzieś, widzowie też powinni, liczy się pretekst do zemsty.

W utrzymaniu luźnej atmosfery pomaga zadziwiająco różnorodna ścieżka dźwiękowa, która przechodzi chyba przez wszystkie konwencje muzyczne. Techno podczas zasadzki w lesie, trąbki i jazz podczas siekania nazi-rycerzy? Czemu by nie. Twórcy mieli zabawę, którą słychać też przy doborze innych efektów dźwiękowych – a już za efekt przy wkraczaniu tajemniczej postaci Easy na końcu odcinka dźwiękowcy mają u mnie szczere oklaski.