Do detektywów przychodzi młoda kobieta i pokazuje anonim z groźbą, że (ktoś) zginie. Po chwilowej konsternacji okazuje się, że nie, to nie do niej, znalazła kartkę w szufladzie swojego chłopaka, ale nie jest pewna, czy komuś tego czasem nie wysłał. Zadaniem detektywów będzie dowiedzenie się, dlaczego to napisał i czy komuś już groził. Tak więc w zastępstwie Akechiego, zajętego sprawami służbowymi, zlecenie (za pół ceny) przejmują Kensuke i Ryou.

W trakcie śledzenia podejrzanego Kensuke orientuje się, że nie ma portfela – prawdopodobnie zabrał go Kobayashi przy poprzednim spotkaniu. Mając w pamięci to, co mu obiecał, i zaintrygowany zagadką chłopaka, rozpoczyna poszukiwania. Wkrótce znajduje go i podstępem nakłania do współpracy, po czym wspólnie podążają śladem przestępcy.

Zlecenie odcinka tym razem okazuje się powiązane z laboratorium genetycznym i sławnym naukowcem, który nadepnął na odcisk pewnym środowiskom. Typowa zagadka kryminalna, z obowiązkowym trupem i dosyć przypadkowym rozwiązaniem. Niestety, miejscami wyraźnie naciągana, zwłaszcza z nagłymi pomysłami wyciąganymi z rękawa scenarzysty. Z kolei logiczny sposób nakłonienia Kobayashiego do współpracy oraz zachowanie wobec przestępcy pokazały, że Kensuke nie jest jedynie radosnym, hiperaktywnym chłopaczkiem i ma bardziej odpowiedzialną stronę… Co zaraz zostało zepsute powrotem do wygłupów. Co jest raczej irytujące. Widz otrzymuje też trochę informacji o dziwnej mocy Kobayashiego – pada bowiem pytanie: „W takim razie dlaczego nie możesz umrzeć z głodu?”  – i odpowiedź na nie jest zdecydowanie niezbyt przyjemna. A skoro jesteśmy przy rzeczach nieprzyjemnych – fundusze się najwidoczniej skończyły po odcinku pierwszym, ponieważ tła są nadal ładne, ale już postacie, a zwłaszcza postacie w ruchu zrobiły się zdecydowanie krzywsze. I mam cichą nadzieję, że na tym spadek poziomu się skończy.

Mimo tych narzekań była jednak w odcinku jedna rzecz, która mnie kupiła – zleceniodawczyni nad wyraz przytomnie zapytała całą trójcę: Kensuke, Ryou i Makoto (to ta różowa panienka), dlaczego, do licha, nie są w szkole, przecież są uczniami… A to pytanie naprawdę nie pada często.