Po przepełnionym akcją odcinku pierwszym nadchodzi pora na garść wyjaśnień, a chociaż Tamotsu jest nimi znudzony tak samo jak widzowie, szybko się okazuje, że jednak musi się trochę zainteresować swoją sytuacją. Nie ma bowiem wyboru – na dobre i złe stał się częścią mikroświatka Akihabary, której od tej pory nie może już opuścić. Pozostaje mu zagnieżdżenie się kątem u Matome, poszukanie dorywczej pracy oraz oczywiście walka ze złem w postaci organizacji Metrotica. Tym samym wraz z Matome oraz Arisą na doczepkę tworzą nowy oddziałek straży obywatelskiej, o nazwie do ustalenia (nie wiedzieć czemu „Elektryczny Majonez” nie zyskuje aprobaty Matome).

A jednak, proszę państwa, Akiba’s Trip potknęło się o własne nogi już w drugim odcinku, przypominającym rozbudowany samouczek do gry. Bohaterowie łażą po Akihabarze, poznają kolejne Barwne Postaci Drugoplanowe, a przy okazji omawiają i demonstrują w praktyce zasady rządzące światem przedstawionym. Wszystko to jest nudnawe, mało zabawne, a przede wszystkim powtarzalne. Skoro Akiba’s Trip ewidentnie celowo i świadomie wykorzystuje zużyte kalki fabularne, to powinno skorzystać z okazji i nie kłaść widzowi łopatą do głowy wszystkiego tego, czego sam może się domyślić. Świat przedstawiony powinien działać i być obmyślony w sposób spójny, ale naprawdę nie ma potrzeby wyjaśniania roli każdej śrubeczki w wielkim planie rzeczy. No, chyba że chodzi nam o to, żeby oszczędzić trochę budżetu, bo niestety walka w tym odcinku opiera się na broni dystansowej i zatrzymanych ujęciach.

Dla porządku rzucę okiem na odcinek trzeci, ale na razie nie jestem zachwycona. Akiba’s Trip mamiło wizją anime z gatunku „tak szalone, że może się udać”, ale zamiast tego gra grzecznie według zasad i schematów, jak gimnazjalista u cioci na imieninach. Owszem, zostaje zawsze fanserwis i garść pseudo-sprytnych nawiązań do innych tytułów (oraz liczne cameo Sore ga Seiyuu!), pytanie jednak, czy to wystarczy? Bardzo się boję, że kolejny odcinek nie przyniesie już żadnej nowej odpowiedzi na to pytanie.