Trzeci odcinek przynosi kolejne detale na temat świata przedstawionego. Pomimo strachu, jaki wzbudzają najemnicy-zwierzołaki ze względu na swoje powiązania z wiedźmami, ludzie niezwykle chętnie korzystają z ich ogromnych możliwości fizycznych by na te same wiedźmy polować, co prezentuje przepiękne i niezwykle wiarygodne pragmatyzm i hipokryzję, w końcu tak bardzo ludzkie. Mało tego, żeby uniknąć kłopotów z dostaniem się do miasta, tak Zero jak i Albus podają się za niewolników seksualnych naszego puchatego najemnika, co spowodowało u mnie taki sam opad szczęki, jak i u bohatera. Fakt, niewolnicy w średniowieczu nie byli czymś niezwykłym, o wiekach poprzedzających nie wspominając, ale nie spodziewałem się użycia tego motywu w tak cudownie przebiegły sposób. A skoro już o niewolnictwie mowa, drugi ważny wątek z tego odcinka dotyczy prawdopodobnie podobnego wykorzystania trzech panienek, ale przez innego zwierzopodobnego. Co więcej, z tego, co mówi sama Zero, wynika, że panny nie są wiedźmami, tylko zwykłymi ludźmi, ale najwyraźniej nikogo to nie obchodzi (oczywiście z wyjątkiem głównego bohatera, który całkiem rezolutnie oświadcza, że takie zachowanie psuje już i tak nie najlepszą reputację zwierzoludzi). Wszystko to złożone do kupy prezentuje całkiem skomplikowany obraz zależności i interakcji społecznych, który wzbogaca… no właśnie, co?

Trzy odcinki i na razie mamy tylko zalążek w postaci poszukiwań tego całego grimuaru Zero i nic więcej. Być może jest to kino drogi, wiecie, cel nie jest tak ważny jak podróż, coś w stylu Spice and Wolf, tylko skupiające się mniej na parze głównych bohaterów i ich interakcji ze światem, a bardziej na świecie, po którym poruszają się ci bohaterowie. Czy każdemu to będzie pasować, nie wiem. Mnie jak na razie się podoba, tylko wypadałoby zapytać, co tak naprawdę zobaczymy w ciągu tych dwunastu odcinków? Czy faktycznie Zero, Albus Piąte Koło u Wozu i Najemnik będą po prostu podróżować sobie po świecie bez angażowania się w jakiekolwiek konflikty, czy może jednak spróbują znaleźć tę całą magiczną książkę? Zapewne nie w dwanaście odcinków, ale nadzieję zawsze można mieć.