No i cóż mają począć nasze dzielne bohaterki? Przeciwko Marii, Kirice i Shirabe wystawiono nieśmiertelnego węża olbrzyma, który z racji bycia nieśmiertelnym nie może zostać zabity. Znaczy może, ale po kolei. Drugoplanowe (czy można jeszcze o nich tak mówić?) trio wycofuje się więc, pozwalając przeciwnikom w spokoju odzyskać kryształ z dawną kamratką, a w międzyczasie pierwszoplanowe trio podąża w kierunku wioski Stefana (dobrze, że nie Janusza), by odbić z rąk niecnego wojskowego niewinnych ludzi. Plan nie do końca jednak wypala, bowiem Stefan zostaje ranny w trakcie tej eskapady  i Chris, żeby go uratować, musi odstrzelić mu nogę. Oczywiście dramat musi być, więc siostra dzieciaka, będąca jednocześnie starą znajomą Chris, wyraża swoją wdzięczność za uratowanie brata, opieprzając jego wybawicielkę. I wszyscy mają doła, jej… Do ostatecznej konfrontacji pomiędzy antagonistkami a magicznymi lesbijkami dochodzi w okolicy lotniska, gdzie Maria i jej lolitki znów muszą się zmierzyć z nieśmiertelnym wężem. Znaczy, musiałyby, gdyby na scenę nie wkroczyła Hibiki i nie zabiła nieśmiertelnego węża (no bo przecież).

Co to komentować? Toć to Symphogear w najczystszej postaci – fabuła nie ma sensu, nakama power może dosłownie wszystko, no i oczywiście ktoś z obsady musi mieć depresję, tylko po to, by rzeczone nakama power mogło wyleczyć ją później w taki czy inny sposób. Rozbieranie tego na czynniki pierwsze, jak to mawiają redakcyjne koleżanki, podpadałoby pod mordowanie kotków, więc sobie daruję. Wiem, że nie jestem grupą docelową, ale ta seria już dawno osiągnęła poziom głupoty, który nawet przy maksymalnym wyłączeniu szarych komórek nie jest zabawny. Skrzek, jaki wydają z siebie bohaterki za każdym razem, gdy walczą, też nie pomaga.

Odcinek trzeci raczej nie zaskoczy mnie w żaden sposób, no chyba że wróci profesorek albo Babcia. Nie wiem, jakim cudem miałoby się to stać, ale Symphogear nie takie rzeczy już odstawiał, więc trzymam kciuki.