Oczywiście, bo jakże by inaczej, odcinek rozpoczyna się od obowiązkowej sceny łóżkowej o poranku, gdzie nieświadomy niczego protagonista miętosi biusty swoich towarzyszek aż do ich przebudzenia. Chyba się starzeję (to na pewno), bo takie motywy coraz mniej mnie śmieszą…

Po przebudzeniu cała trójka udaje się do lokalnej siedziby gildii, aby się zapisać i móc przyjmować jakieś zlecenia (średni sposób na pchnięcie fabuły do przodu ale cóż). Na miejscu okazuje się że moc Diablo jest niemierzalna, a samo podpisywanie umowy krwią przez tegoż było najśmieszniejszym jak dla mnie momentem odcinka. Przy okazji poznajemy szefową gildii z króliczymi uszami, a nasza trójka otrzymuje pierwsze zadanie.

Okazujące się zasadzką, za którą stoi „plebejusz” z poprzedniego odcinka, a zapał nasłanego na bohaterów „elitarnego” oddziału elfów skutecznie studzi mrożące zaklęcie protagonisty.  Ciekawszym elementem całej historii jest to że możemy dzięki niej poznać motywy działania drugiej towarzyszki głównego bohatera – elfki. Otóż nie chcąc zgodzić się na zaaranżowane małżeństwo, uciekła ze swojego państwa i nie ma najmniejszej ochoty wrócić, do czego chciały ją zmusić nasłane na nią i jej towarzyszy elfy. Odcinek kończy się tradycyjną już sceną macanda, tym razem z udziałem Shery…

Pomarudzę trochę, bo ani to mądre, ani śmieszne, ani wciągające. Ktoś miał w sumie fajny pomysł na głównego bohatera, ale znowu jego wykonanie kuleje. Dziewczyny są może nie irytujące ale co najmniej nieciekawe, a pojawiające się na horyzoncie kolejne haremetki również nie napawają optymizmem. Wkurza mnie też wciskany gdzie się da fanserwis, skierowany głównie do amatorów nieanatomicznych biustów. Miało być coś o wiele lepszego od Isekai wa Smartphone to Tomo ni czy Death March kara Hajimaru Isekai Kyousoukyoku, a zapowiada się chyba nawet gorzej. Przemęczę odcinek trzeci, ale straciłem już nadzieję, że coś z tego będzie.