Hitomi prosi Yuito, żeby pokazał jej namalowany obrazek, ten jednak zachowuje się jak na przesłuchaniu i po postraszeniu konsekwencjami prawnymi za „włamanie” domaga się wyjaśnienia, z zastrzeżeniem, że jak to będzie dobry powód, to jej uwierzy – i odda kolczyk. Bohaterka chcąc nie chcąc opowiada mu że znalazła w jego pokoju przez magię i bardzo go przeprasza z kłopot. Dostaje z powrotem swoje urządzonko i ich drogi na razie się rozchodzą.

W domu praprababcia i prababcia oznajmiają jej, że dopóki nie wróci Kohaku, to ona powinna chodzić do szkoły – i zapisują ją do tego samego liceum. Oczywiście na miejscu okazuje się, że jej babka ma nieco za uszami (przypadkowe niszczenie szkolnego mienia za pomocą magii), więc jej krewna także jest uważana za potencjalną niszczycielkę oraz traktowana z lekką podejrzliwością. Nie przeszkadza to jednak całej gromadzie, którą Hitomi spotkała w pierwszym odcinku, a która, jak się okazuje chodzi do tej samej szkoły. Niestety po szkole rozchodzi się plotka, że jest dziewczyną Yuito, i żeby udowodnić, że mówi prawdę, Hitomi jest zmuszona do posłużenia się magią, której szczerze nie cierpi.

Tak jak i pierwszy odcinek, ten pod względem graficznym nie odbiega od poziomu P.A. Works – śliczne kolorki, ładne buzie, no tylko łapać kadry na zrzutki. Co do bohaterów… Hitomi nadal jest bierna, jednak wykazuje pod koniec odrobinę inicjatywy, Yuito natomiast okazuje się wyjątkowo samolubnym osobnikiem, zmuszając dziewczynę do pokazu przed całą szkołą, i  jeśli to ma być główna para to jedno będzie warte drugiego. Pozostała gromadka jest normalną, stereotypową gromadką kolegów szkolnych z klubu, aktywną i gadatliwą dla kontrastu z główną parą introwertyków. Fabuła natomiast łatwa do przewidzenia – przychodzi dziewczę do szkoły, poznaje nowych ludzi, proponują jej przyłączenie się do klubu fotograficznego, i… No właśnie, ciekawe, czy by jej proponowali, gdyby wiedzieli, że Hitomi widzi wszytko monochromatycznie. A może się dowiedzą?