Drugi odcinek okazał się nieco lepszy od pierwszego, ale obawiam się, że to tylko kwestia nieco mniejszego udziału tatusia w fabule. Clou programu jest tym razem to, że Ao przeżywa jak mrówka okres podsłuchaną rozmowę o męskich rozmiarach i obawia się, że nieszczęsny Kijima okaże się dla niej „za duży”. O dziwo, zagadnięty tatuś udziela sensownej odpowiedzi i wyjaśnia zbłąkanej latorośli różnice między fikcją a rzeczywistością, zaraz potem jednak proponuje jej kolekcję literatury erotycznej jako podręczniki życia seksualnego oraz podmienia słownik angielsko-japoński na wersję zawierającą wyłącznie wyrazy związane z określonymi czynnościami i fetyszami. To z kolei prowadzi Ao do ataku paniki, gdy przypadkowo zamienia się z Kijimą słownikiem…

Można nie bez racji powiedzieć, że humor tej serii do mnie nie trafia – zasadza się bowiem głównie na tym, że skromnie i słodko wyglądająca panienka myśli o samych świństwach. Problemy na razie są dwa. Pierwszym pozostaje tatuś i jego działania zmierzające mniej lub bardziej bezpośrednio do upokorzenia Ao (co oczywiście pokazane jest w świetle czysto komediowym, ale jak pozostawiało, tak pozostawia niesmak). Drugim natomiast brak wyczucia odpowiedniego rytmu gagów. Widać to szczególnie w pierwszej połowie odcinka, która powinna zostać rozegrana znacznie szybciej, żeby naprawdę bawić (jak to się robi, pokazało Seitokai Yakuindomo, więc mam dowody, że się da). No, chyba że głównym celem było pokazanie odpowiedniej ilości spanikowanych/przerażonych/oburzonych minek Ao, ale wtedy znowu, nie ja jestem odbiorcą.

Wizualnie jest dość słabo – zbliżenia pozostają ładne, ale jeśli trzeba pokazać całą sylwetkę postaci, staje się ona natychmiast krzywa i uproszczona. Nie da się zresztą nie zauważyć nierównego potraktowania – Ao jest rysowana zdecydowanie staranniej od Kijimy, no ale tego w sumie należało się spodziewać. Zaczekam na trzeci odcinek z wydaniem ostatecznego werdyktu, jednak wydaje mi się, że zdania na temat tej serii już raczej nie zmienię.