W drugim odcinku równie trudno byłoby streścić fabułę, generalnie jednak sprowadza się ona do dwóch wątków, mniej więcej równie miałkich, wymieszanych w losowych proporcjach. Część czasu ekranowego poświęcono drugiemu duetowi, RDeco, które członkinie również znają się od czasu gimnazjum, ale z rozmaitych powodów nie cały ten czas spędziły razem. Nie zmienia to faktu, że uważają, iż są dla siebie stworzone, i jedzą sobie z dzióbków jak na słodkie panienki przystało.

Właściwym motywem przewodnim jest jednak organizacja występu w kawiarni, w której regularnie przesiadują bohaterki, będącego niejako wstępem do prawdziwej próby, czyli zgłoszenia się do konkursu dla młodych talentów sztuki komediowej. Tutaj także nie ma o czym opowiadać. Dziewczyny (skoro miejsce występu samo się znalazło) przygotowują i rozdają ulotki, coś tam ćwiczą (widzimy tylko pokaz slajdów), na koniec zaś prezentują się przed niewielką, ale raczej życzliwie je przyjmującą publicznością. Niewiele wiem o gatunku, jakim jest manzai, no i tu może w grę wchodzić nieprzetłumaczalność pewnych żartów i słownych manieryzmów, ale cały ten występ wydał mi się przede wszystkim całkowicie pozbawiony jakiejkolwiek energii. Ot, miłe dziewuszki miło sobie żartują, a miła publiczność miło (acz nieprzesadnie) się śmieje i nagradza je miłymi brawami.

Naprawdę nie dzieje się nic i stanie się nic aż do końca – no, nie do końca o to chodziło Poecie, gdy wplatał te słowa w swój utwór, ale tak z pewnością można by podsumować Maesetsu!. Na plus można zapisać to, że seria jak była, tak jest całkowicie nieszkodliwa, humor nikogo nie obraża, fanserwis nie istnieje, a staroświeckie projekty postaci mogą się podobać. Na minus – że choćbym nie wiem jak się starała, nie umiem znaleźć ani jednego powodu, dla którego warto byłoby to oglądać. Ba, nawet pisać nie bardzo jest o czym, co widać po długości niniejszego tekstu. Trzeci odcinek raczej niewiele zmieni, ale obziewam… znaczy, obejrzę go z poczucia obowiązku.