No, pożartowalim i pośmialim się, ale teraz pora na chwilę powagi, dramatu i łez. Mamy oto bowiem pierwszą istotną ofiarę i pech chciał, że padło akurat na siostrzyczkę głównej bohaterki, promyczek w jej mrocznej przeszłości, czyli na biedną Naomi… A przynajmniej taki zwrot akcji sugerowała końcówka drugiego odcinka, kiedy to trafiona tajemniczym pociskiem dziewoja w ekspresowym tempie przemieniła się w potwora. I może gdyby scenariusz pisał kto inny, to faktycznie byłaby to scena pełna emocji. Problem w tym, że już sam wygląd monstrów bardzo skutecznie pozbawia serial jakiegokolwiek potencjału dramatycznego. Projekty stworów są bowiem tak pokraczne i kiczowate, że nie sposób traktować ich poważnie.

Gwoździem do trumny tej serii jest jednak nieporadnie prowadzona fabuła. Pierwsze dwa odcinki jeszcze jak Was mogę, ale trzeci to już wisienka na torcie naiwności i głupoty. Cała tytułowa (tego odcinka znaczy się) intryga niby jest tajna i nikt nie może o niej wiedzieć, ale najbardziej zainteresowani jakoś nieszczególnie jakiekolwiek środki ostrożności zachowują, a co gorsza już od pierwszych minut serialu wyraźnie dawano widzowi do zrozumienia, kto tu jest kombinatorem i knujem. Normalnie suspens jak się patrzy. W dodatku wszystko jest niesamowicie drętwe i pozbawione jakiegokolwiek polotu. Serio, już w kłodach drewna więcej jest życia niż w bohaterach, którym nie pomaga również wyjątkowo ograniczona mimika twarzy. W ogóle animacja bardzo, ale to bardzo kuleje. Oprawa muzyczna nie wywołała we mnie żadnych emocji.

Na początku jeszcze można było wskazać małe plusiki w postaci w miarę ogarniętych choć do bólu sztampowych bohaterów. Niestety, im dalej w las, tym bardziej widać, że wszyscy bez wyjątku to marionetki na sznurkach scenariusza. Niby nie spodziewałam się po tej serii za wiele, ale nawet tak minimalnych przebłysków potencjału szkoda, bo to mogła być prosta, sztampowa i niewymagająca seria, ale nie wyszło jak zwykle.

Naomi – wersja ahtystyczna