Noe i Vanitas wprowadzają w życie bardzo ryzykowny spacyfikowania Jeanne i ostatecznie udaje im się nie tylko odwieść ją i Lukę od przejęcia grymuaru, ale również przekonać hrabiego Orloka o skuteczności przeklętej księgi, dzięki czemu Amelia nie zostaje skazana na śmierć. Sama wampirzyca z opętania pamiętania bardzo niewiele i nie jest w stanie odpowiedzieć na najbardziej nurtujące zainteresowanych pytania. Na szczęście Noe jako członek rodu Archiviste posiada moc odczytywania wspomnień z krwi i choć rzadko i niechętnie korzysta z tej umiejętności, to w tej sytuacji okazuje się ona wręcz nieoceniona. W ten sposób młody krwiopijca staje oko w oko z bytem, który kradnie wampirze imiona – Szarlatanem. I nie jest to przyjemne spotkanie.

Ta część Vanitas no Carte przynosi jeszcze więcej pytań i zaledwie kilka odpowiedzi, ale że jest to dopiero początek historii, chyba nikt nie powinien być tym szczególnie zaskoczony.  Poznajemy kilka nowych faktów na temat samej tytułowej księgi, pojawiają się nowe postaci, a widzowi podsunięte zostają drobne, ale istotne wskazówki na temat chociażby przeszłości Noego. Trochę się tu dzieje, ale widz raczej nie powinien czuć się przytłoczony informacjami. Z przyjemnością mogę też oznajmić, że od strony technicznej seria też trzyma dobry poziom.

Pierwsze trzy odcinki to całkiem zgrabne wprowadzenie do fabuły, która powinna usatysfakcjonować miłośników zakręconych, ale niepozbawionych humoru historii, gdzie tajemnica czai się prawie na każdym kroku, a każdy szczegół ma znaczenie dla dalszego rozwoju intrygi. Wampiry to może i wyjątkowo wysłużony motyw, ale ta wariacja na temat ma naprawdę sporo do zaoferowania i jeśli to, co widzieliście do tej pory Wam się spodobało, to zdecydowanie zachęcam do dalszego oglądania.