Po niespodziewanej i tragicznej stracie dwójki przyjaciół Memempu i Gagumber próbują swoich sił w walce z wielkimi potworami przy pomocy tatusiowego robota, którego po bardzo spektakularnej, ale wyjątkowo wybuchowej akcji dziewczynka postanawia nazwać Big Tony. Cóż, potwory unicestwione, miasto zniszczone, straty w ludziach minimalne, acz odnotowane, ale duet ojcowsko-córeczny postanawia jednak wyruszyć w drogę. Toteż zrzekają się obywatelstwa Pinyinu i opuszczają ową ludzką kolonię… Żeby jeszcze tylko potrafili się dogadać co do trasy to byłoby dobrze.

Podobnie jak w pierwszym odcinku, także w dwóch kolejnych dzieje się sporo i nie bardzo jest czas na refleksję, ale może ta seria już tak ma. Widzowie raczej nie będą się nudzić, a urwana końcówka trzeciej odsłony sprawia, że od razu chce się obejrzeć kolejny epizod. Na ten przyjdzie trochę poczekać, ale w międzyczasie można spróbować przetrawić charakter głównej bohaterki. Cóż, może nie każdy będzie miał takie same odczucia jak ja, ale jak w poprzedniej zajawce pisałam, że Memempu z gracją balansuje na cienkiej linii między bycie uroczo wyszczekanym dzieckiem a irytującym bachorem, tak im dalej w las tym bardziej jej zachowanie przechyla się w tym drugim kierunku. Pewność siebie pewnością siebie i jak najbardziej – młodość ma swoje prawa, ale z bolesnych lekcji trzeba wyciągać wnioski i odrobina pokory temu dziecku zdecydowanie by się przydała. Jak na razie się na to nie zanosi, ale może następne odcinki naprawią ten błąd.

Pomijając ten detal, jest ciekawie, a i bohaterowie dają się lubić, choć jak na razie pozostałym postaciom poświęcono niewiele miejsca. Gagumber to dobra przeciwwaga dla Memempu, ale mam nadzieję, że ktoś jeszcze z drugiego planu stanie w pierwszym rzędzie. Technicznie jest dobrze (jeśli pominiemy wygląd potworów), więc jest na co popatrzeć, a i muzycznie jest zacnie.

Trudno napisać, żebym była zachwycona, ale mam nadzieję, że seria okaże się fajna i warta obejrzenia. Czego zarówno Wam jak i sobie życzę.