Po dziesięciu latach nieobecności wraca do domu syn marnotrawny, czyli niedoszły, a raczej doszły muzyk bez pracy, Nagomu. Domem jest cukiernia sprzedająca tradycyjne japońskie słodycze, a powrót spowodowany został listem od matki, informującym o pobycie ojca w szpitalu. Na miejscu okazuje się, że ten cały szpital nie był niczym poważnym, w związku z czym bohater proponuje rodzicom, że skoro już wrócił, to może przejąć rodzinny interes. Niestety, chęć Nagomu do wzięcia odpowiedzialności zostaje zastopowana nie tylko przez mającego mu za złe ucieczkę ojca, ale też przez pewną zdeterminowaną dziesięciolatkę.

W jego domu rodzinnym mieszka bowiem od roku porzucona przez rodziców Itsuka Yukihara. Pomaga też w sklepie po szkole i generalnie jest osóbką zdeterminowaną i bardzo odpowiedzialną (czasem aż za bardzo), która uważa, że tak samolubny osobnik jak bohater nie powinien prowadzić sklepu. Na szczęście dla Nagomu ojciec zgadza się na to, by zaczął pracę w sklepie jako praktykant, dzięki czemu może zrobi lepsze wrażenie i zasłuży na dziedzictwo rodzinne, a widz poobserwuje sobie, jak powoli bohater zacznie brać odpowiedzialność za siebie.

Ładne jest to bardzo, zwłaszcza akwarelkowe tła, tradycyjne słodycze japońskie są śliczne i smakowite, postacie trochę za bardzo animowanie wyglądają. Ale po pierwszym kontraście można się przyzwyczaić, bo wyglądają jak normalni, dorośli (w większości) i żyjący ludzie, a nie jak chodzące Tragiczne Przeszłości. Co więcej, mają mimikę, a i od czasu do czasu w fazę super-deformed wpadną, zwłaszcza Nagomu nad słodyczami.

Tak samo fabularnie; mamy spokojne okruszki życie, bez przesadnego dramatu (choć jak zwykle opieka społeczna nie istnieje), nawet z elementami komediowymi (obsesja bohatera), od razu też zostało wyjaśnione, dlaczego Nagomu wyjechał do miasta, a także dlaczego Itsuka jest tak strasznie odpowiedzialna. Sądząc po zapowiedzi drugiego odcinka, na razie szykuje się  normalna seria obyczajowa i mam szczerą nadzieję, że taka się utrzyma.