Nagomi Wahira, lat 17, przybywa w końcu do Akihabary, by spełnić swoje wielkie marzenie o zostaniu pokojówką i pracy w kafejce. Jej pierwszym miejscem zatrudnienia jest Oinky Doik Cafe, gdzie jej przybycie spotyka się miernym entuzjazmem, ale bohaterka nadrabia to żywiołowością i zapałem do pracy. Okazuje się, też, że oprócz niej w kafejce w tym dniu zostaje zatrudniona także Ranko Mannen, ponad trzydziestoletnia kobieta, taka z typu super poważnych, więc okazuje się w sumie idealnym przeciwieństwem Nagomi – choć szefowa przybytku i tak kwestionuje ich wybory życiowe…

Widz zatem śledzi postępy obu w trakcie pierwszego dnia pracy, oczywiście z wieloma wpadkami Nagomi, lekko nabija ze sztywności Ranko i generalnie wczuwa się w atmosferę opowieści o kafejce prowadzonej przez meido… do momentu, kiedy pojawia się ostatni gość, a atmosfera momentalnie zmienia się na gęstszą. Osobnik ten najpierw żąda jakichś opłat od szefowej, a skoro ta nie ma kasy, to niech ta nowa porobi za kuriera i zaniesie coś do konkurencyjnej kafejki. Panienki, bo do zaniesienia listu zgłasza się też Ranko, zostają następnie wysłane na ramen, gdzie Ranko odbiera tajemniczą papierową torbę, po czym obie trafiają w sam środek akcji à la Tarantino…

Pierwsze wrażenie, zapewne jak u większości, to „Co ja, u diabła, obejrzałam?!”. Cóż, zdecydowanie nie da się przedstawić fabuły i w sumie świata bez zdradzenia kluczowych kwestii (choć początkowe sceny dają przedsmak).  Atmosfera odcinka przywodzi na myśl starsze produkcje, co jeszcze potęgowane jest dodatkowo przez animację i projekty postaci. Nawet świat przedstawiony wygląda na żywy – chodzę jakieś ludzie w tle, klienci kafejki się ruszają, inne kelnerki też, stylizowane tła też zaobserwowano, choć są momenty, w których bohaterka jest zdecydowanie „krzywa”. Absolutnym jednak hitem jest urocza piosenka śpiewana przez Yumechi, perfekcyjnie dostosowana do rytmu wydarzeń. Aż jestem ciekawa, co będzie w kolejnym odcinku.