W porannych wiadomościach oglądanych przez bohaterki przy śniadaniu główną informacją jest wymordowanie całej Wuv-Wuv Moonbeam Cafe, zapewne wskutek rywalizacji pomiędzy poszczególnymi grupami meido. Tymczasem szefowa spędza czas bardzo produktywnie – najpierw znów jej grozi gościu od długów, a następnie ona sama udaje się do podejrzanego lichwiarza i próbuje pożyczyć od niego pieniądze w zastaw za kawiarnię. W sumie by się udało, gdyby natychmiast tych pieniędzy nie straciła w podziemnym kasynie, a tym samym też kawiarni.

Nie uczy jej to nic, bowiem natychmiast zabiera swoje pracownice i cały utarg z powrotem do kasyna, gdzie, niespodzianka, znów wszystko przegrywa. Ale jak to zwykle bywa, zostaje im zaoferowana dodatkowa opcja – Moe Moe Poker, gdzie graczki (meido) stawiają siebie jako zastaw. No i zgadnijmy co się dzieje… Cóż, wystarczy chyba tylko powiedzieć, że znów kończy się strzelaniną i, tym razem, wielkim wybuchem…

Jak już zapewne się wszyscy zorientowali, Akiba Maid Sensou nie szykuje się na serię o słodkich dziewuszkach serwujących kawę w zapyziałej kafejce, ale o niewinnej i naiwnej jako ta lelija bohaterce, której koleżanki z pracy zdecydowanie lubią ryzyko i próbują przetrwać (a z taką szefową to naprawdę trudne) w morderczym świecie rozgrywek w sumie mafijno-hazardowych, przy okazji serwując jej traumę za traumą. W sumie brzmi to tak, jakby kafejki i ich szefowie tworzyli zorganizowaną i rywalizującą między sobą sieć przestępczą – i chyba nie jest to dalekie od prawdy. Niestety, Nagomi, jako ta naiwna, wierząca w dobro, przyjaźń i w ogóle w tej chwili jest po prostu elementem fabuły mającym chyba służyć za głos rozsądku, który zdecydowanie ginie w brutalnym świecie, gdzie spory rozwiązuje się przemocą i kulą w łeb. Nie jest do końca jasna jej rola, ale w tej chwili mam na widoku dwa rozwiązania – albo obudzi się w niej swoista „lojalność” do towarzyszek i „zawodu” i się po prostu dostosuje, albo będzie powoli wariować…