Mushikaburi Hime – odcinek 3

Moja niechęć do obejrzenia odcinka może się równać chyba tylko z nudą i rozdrażnieniem wywołanymi oglądaniem go. Wbrew mojemu sarkastycznemu proroctwu akcja nie ruszyła z kopyta ku nowemu zwrotowi, lecz 20 minut poświęcono na wyjaśnianie kulis wydarzeń poprzednich 40. Połowę tego czasu zajął męski pseudoharem zebrany w krużgankach zaraz po zejściu głównej pary ze sceny w holu, gratulujący sobie udanej intrygi, przepraszający pannę za zadany jej ból (w tym brak dostępu do biblioteki) i robiący bez większego sukcesu za element komediowy – resztę książę przepraszający narzeczoną na osobności za zadany jej ból; wyjaśniający, że dla uskutecznienia ożenku musiał spełnić dwa warunki: przekonać do niego wszystkich arystokratów i sprawić, by wybranka zainteresowała się nim bardziej niż książkami; wspominający ich pierwsze spotkanie. Elianna przez cały ten czas dziwi się, niedowierza, rumieni, spotkania nie pamięta, a próby pocałunku zwyczajnie nie zauważa. Przy tym trzeba przyznać, że jako ośmiolatka była najwyraźniej zupełnie inną osobą: potrafiła nakrzyczeć na starszego od siebie księcia, że źle traktuje książki, i zmusić go do przeproszenia ich (chyba to go tak urzekło). Potem najwyraźniej charakter jej gdzieś wyparował, ale jemu zostało to pierwsze wrażenie.

To wszystko do szesnastej minuty odcinka, kiedy zrobiłam przerwę na pisanie, bo już nie mogłam tej… blondynki zdzierżyć. Dalej książę dalej wyjaśnia, jak cenna jest rodzina Bernsteinów, zwana mózgami królestwa, i że Eli dowiodła, iż też na taki przydomek zasługuje (znów powraca sfałszowana waza), ale on chce jej dla niej samej, odkąd się poznali. Elianna dziwi się, niedowierza, rumieni, słabo protestuje, w końcu odpowiada na uczucia narzeczonego (pierwsza rzecz, której nie nauczyła się z książek) i wreszcie następuje zasypany płatkami róż pocałunek oraz THE HAPPY END!

Znaczy, seria zapewne poleci dalej, ale nie zamierzam jej nawet jednym kliknięciem tknąć, chociaż naprawdę nie wiem, co może się dalej wydarzyć, skoro doszła już do etapu happy ever after. I zaiste nie wiem też, kogo miałoby to zainteresować, po tym, co zaprezentowali zarówno scenariusz, jak i tzw. heroina… W dodatku oprawa graficzna topi się w cukierkowych pastelach, a od słodkiego głosiku Elianny, która się dziwi, niedowierza i wiecznie powtarza kwestie przedmówcy, nerwy mi się zużywają w przyśpieszonym tempie. Na szczęście, koniec tematu.

Leave a comment for: "Mushikaburi Hime – odcinek 3"