Raizo siedzi w gospodzie i rozpamiętuje przeszłość, tymczasem Usui w jakiejś ukrytej kaplicy chrześcijańskiej uzyskuje rozgrzeszenie, dostaje komunię oraz przy okazji wypłatę dla swojej grupy. I to z uwzględnieniem Raizo, ponieważ, ku ogromnemu zdziwieniu pozostałych członków, czyli Nio i Sojiego, Oni Wiedzą O Nim. I Oni ostrzegają w zawoalowany sposób, żeby Usui nie działał za ich plecami, bo to się może źle skończyć.

W innej części miasta widziany w poprzednim odcinku osobnik, który okazuje się miejscowym lekarzem (Murakami Teppa się zwie), przyjmuje zlecenie od umierającej kobiety. Mana chce wynająć „Tych, co załatwiają różne rzeczy”, by zemścić się na swoim mężu, Inohachim, i jego wspólniku, który omamił ją jako młodą dziewczynę obietnicami, a potem przebimbał z kumplem cały majątek, zostawiając ją w biedzie.

Następnie przenosimy się co gospody, gdzie Usui wyjawia Kurimie, czym zajmuje się ich „organizacja”, której nazwę można czytać też z angielskiego jako „Revengers”, i proponuje mu przyłączenie się do nich. Na obiekcje tegoż uświadamia mu, że tak, zdają sobie sprawę, że mordują ludzi, ale nie każdy, kto pragnie zemsty na złym człowieku, ma możliwość jej wykonania samodzielnie. Po czym prowadzi go na spotkanie z Teppą, który wyjawia, że dwójka na którą przyjęli zlecenie, zajmowała się omamianiem młodych dziewcząt i sprzedawaniem ich do domów publicznych. No cóż, jak się można domyślić, Raizo podejmuje decyzję i egzekucja zostaje wykonana w dosyć widowiskowy sposób, zwłaszcza ze strony Teppy.

Tak jak pisałam poprzednio, podoba mi się estetyka i malowniczość niektórych ujęć, w tym także uśmiercania delikwentów, ruch postaci i takie małe detale (opuszczona kaplica, slumsy, widok na miasto, wnętrze domu publicznego albo w ogóle piwnica doktorka!), mimo widocznych też uproszczeń i dalej, w większości ciemnych ujęć. Fabularnie znów mamy dłuższą ekspozycję, podczas gdy sama akcja zajmuje jakąś ćwierć odcinka. Ale, skoro scenariusz jest dziełem Gena Urobuchiego, to łatwo się można domyślić, w jakim kierunku seria pójdzie dalej. Aż się nie mogę doczekać.