Pierwszą część odcinka zajmuje konsumpcja. I to rzeczy nie byle jakich, ale słodyczy, które można zamówić jedynie w limitowanej wersji. I mimo że Elda chciała sama skonsumować bardzo rzadki deserek, który w końcu dostała po miesiącach oczekiwania, to jednak nie była całkowitą świnią i jednak podzieliła się nim i innymi ekskluzywnymi zamówieniami z Koito – która takoż dostarczyła czegoś wyjątkowego na ucztę. Ucztę zresztą nieplanowaną, bowiem obie tak się opchały przed obiadem, że młodsza siostra się zirytowała…

Następnie towarzyszymy Koito w oficjalnym rytuale, który przechodzi każda nowa miko, gdy przejmuje stanowisko. Wraz z Eldą musi przejść w nocy przez dzielnicę, by w ten sposób się oficjalnie przedstawić mieszkańcom. Elfka wspomina, jak kiedyś szła tak z jej matką, słyszą też melodię, którą śpiewają mieszkańcy na powitanie nowej miko. Cóż, czar pryska, kiedy w końcu dochodzą do celu, a Koito dowiaduje się, skąd się wziął cały ten rytuał. Ale i tak odcinek kończy się na pozytywnej nucie. A po napisach końcowych pojawiają się w końcu dwie nowe postacie, które dotychczas przemykały w openingu.

Generalnie doszłam do wniosku, że w trakcie oglądania Edomae Elf należy coś wziąć do jedzenia, bowiem elfka co i rusz wyciąga jakieś regionalne japońskie specjały (które, co więcej, są ładnie narysowane) i je konsumuje albo sama, albo z bohaterką, przy okazji okraszając je szczyptą historycznej wiedzy o Tokio w okresie Edo.

Sama seria jest ładna, ładnie narysowana, ładne tła, ładne miasto, postacie też są ładnie narysowane, nawet SD-czki są ładne. Wszystko jest miłe, ładne, cukierkowe, i optymistyczne, nawet to, że Koito jest sierotką, też jest na swój sposób optymistyczne.  I ładne. I nie zrozumcie mnie źle, to jest milutka seria. Ale do dawkowania na jeden, góra dwa odcinki, bo połknięcie większej liczby jednocześnie może być spowodować u niektórych zmęczenie materiału i wywołać niechęć. A nie warto, bo to jednak miła i ładna seria, bez fanserwisu i z przyjemnym przesłaniem.