No i w pizdu! I cały misterny plan też w pizdu!

Właściwie do tego sprowadza się najnowszy odcinek. Najpierw nie-Mongołowie dostają łomot od Arslana i spółki, a wszystko za sprawą (a jakże!) genialnego planu Narsusa. Świętowanie zwycięstwa nie trwa jednak długo, bo niemal zaraz po bitwie do twierdzy przybywa sam Cona- wróć, Andragoras! Co ciekawe, pierwszym, co robi król, jest oskarżenie Arslana o zdradę, odebranie mu armii i wysłanie go w celu zebrania nowych wojsk (co równa się wygnaniu, bo książę bez armii nie ma po co wracać). Jest to tak bardzo swojskie, że aż mi się łezka w oku zakręciła. A tak zupełnie na serio, to cieszy mnie to, że najbardziej lojalni dowódcy Arslana próbowali się za nim ująć. Jednocześnie dziwi fakt, że cała reszta słucha króla, przez którego armia Parsu przerżnęła bitwę z Lusitanią, kraj dostał się pod okupację,  a rzeczony cap nie ma nic prócz korony. Arslan mało że zebrał armię, to jeszcze sam wyniósł na dowódców część z jego świty. Gdyby ci ludzie byli naprawdę mu 0ddani i wierzyli, że jest najlepszym możliwym wyborem, powinni poderżnąć gardło Andragorasowi, zawrócić Arslana z wygnania i udawać, że król nigdy do twierdzy nie dojechał. Tak byłoby ciekawiej i bardziej wiarygodnie. No, ale zobaczymy, co jeszcze uda się wycisnąć z tej historii. Martwię się tylko o jakość kolejnych odcinków, jeśli książę ma jechać sam. Jest on tak mdły i pozbawiony jakichkolwiek cech charakteru, że śledzenie go w pojedynkę będzie albo udręką, albo środkiem nasennym. Się zobaczy.

W tym odcinku powróciliśmy też do dobrze nam znanego poziomu grafiki, czyli koślawych postaci drugiego planu, tragicznej animacji (galop koni przyprawiał o niekontrolowane napady śmiechu) i naprawdę źle wyglądających komputerowych ludzików. No cóż, nie mogło być dobrze, to będzie jak zwykle. Zobaczymy co przyniosą kolejne odcinki ale mam nadzieję, że seria nie stoczy się po tylu potknięciach i wpadkach.