W odcinku trzecim fabuła Nanbaki rozwija się niczym kwiat. Kwiat raflezji.

Strażnik z problemami emocjonalnymi próbuje się zaprzyjaźnić z numerkami i martwi się, że mu nie wychodzi. Do więzienia Nanba przybywa nowy skazany, który jest shinobi i jest kompletnym idiotą (co jakoś specjalnie nie zaskakuje). Zostaje przydzielony do celi Numerków, żeby stamtąd uciekł (??). Nie udaje mu się, więc zostaje przeniesiony gdzie indziej (???). Szefowa więzienia dalej wzdycha do Hajime.

Napisałbym, że to koniec, ale tak naprawdę to nie, ponieważ to już nie jest w stanie mieć końca, wszystkie tak-jakby-żarty powtórzyły się już tyle razy, i każda postać ma trzy gadki i trzy miny na krzyż, które powtórzyła już tyle razy, i w ogóle samo więzienie Nanba to cztery wnętrza i dwanaście kolorów tła z kropkami, po których wszyscy zdążyli się przewinąć tyle razy, że to już jest tylko jednostajny ciąg kolorowych plam i bełkotu, w którym nawet nie pamiętasz, jak się zaczęła scena.

A, w następnym odcinku ma być turniej sztuk walki. Przy animacji, gdzie postacie teleportują się pomiędzy cięciami, tak żeby nie było trzeba uwzględniać faktu, że ludzie podczas chodzenia poruszają nogami.

I tego ma być jeszcze 10 odcinków. ha. ha. błaha ha ha. Ha. HA HA HAHAHHHHHHHHARGHHHAGGHH

To nie jest tak, że dzieją się w tej serii rzeczy nonsensowne. Sens i jego brak potrzebują bowiem kontekstu, a tego tutaj nie ma. Nie sposób np. powiedzieć, że postacie robią głupie rzeczy, bo nie sposób się zorientować, co właściwie chcą osiągnąć. Wszyscy zachowują się jak małe dzieci, krzyczą i bawią się, a po chwili zapominają, o co przed chwilą chodziło. Może o to faktycznie chodzi? Może to jest serial dla kilkulatków? To nie są żarty, ja się na serio zastanawiam. Zwykle ocenia się grupę docelową anime po wieku protagonistów, ale to nie jest reguła bez wyjątków, a powyższa hipoteza wiele by tłumaczyła.

Być może jest to jednak tylko obłąkańczy wrzask mojej psychiki, starającej się zrozumieć cokolwiek, za wszelką cenę.