Zostawiamy Japonię w tyle i wyruszamy na misję do okupowanej Francji, gdzie japoński student, niejaki Ryousuke Shimano, stracił pamięć w wyniku bliskiego spotkania z kolbą strzelby niemieckiego żołnierza, kiedy próbował ochronić staruszkę, która nieco za dużo powiedziała. Młody mężczyzna zostaje uratowany przez trójkę zupełnie nieznanych mu ludzi (dwóch mężczyzn i kobietę), którzy coś chyba ukrywają, bo gdy do drzwi puka wojsko, chcą jak najszybciej uciec. Okazuje się, że należą do ruchu oporu i za żadną cenę nie mogą dać się złapać. Z pomocą przychodzi im naturalnie tajemniczy Japończyk, które nie dość, że niczym McGyver powoduje eksplozję w budynku, to jeszcze bez problemu rozbraja pozostałego na miejscu żołnierza. Jednak w trakcie ucieczki partyzantka niespodziewanie dobywa broni i grozi Shimano, wyjawiając przy okazji, że działa dla Niemców. W trakcie próby jej ujęcia Japończyk dostaje w głowę od jednego z mężczyzn, a gdy się budzi, spostrzega że została z nim jedynie jedna osoba, a człowiek, który go uderzył, uciekł z kolaborantką, bo się w niej podkochiwał. Członek ruchu oporu, który został z Ryousuke (powtórne uderzenie w głowę o dziwo przywróciło mu pamięć) chwilę z nim rozmawia, a potem każdy idzie w swoim kierunku. Student udaje się następnie do opuszczonego kościoła, gdzie w konfesjonale składa raport swojemu przełożonemu, a ten z miejsca informuje go, że czas wracać do Japonii. Tak kończy się francuska misja Hatano, jednego ze szpiegów.

To było… nudne, wyjątkowo nudne i takie… bezsensowne (bezcelowe?). Fabuła sama w sobie, podobnie jak poprzedni wątek, mogła być niezła, gdyby tylko odpowiednio się postarano, ale wypada znacznie gorzej niż tytułowe Joker Game, bo jest jeszcze bardziej wyrwana z kontekstu. Zostaje nam przedstawiony kompletnie przypadkowy wycinek większej całości, bez żadnego wprowadzenia, zaś fabuła jest tak potwornie wybrakowana, że aż szkoda słów. Motywacje bohaterów, ich przeszłość, cele – albo nie dostajemy ich wcale, albo rzucane są nam strzępki najmniej istotnych informacji. Będę szczera i napiszę, że nie studiowałam porządnie historii II wojny światowej, więc nie wiem, na ile to wszystko trzyma się kupy, choć już na pierwszy rzut oka wygląda na to, że niewiele… Zresztą, obraz sytuacji jest wyjątkowo niepełny i właściwie nie wiadomo, o czym to ma być. No dobra, Niemcy są źli, bo zmuszają ludzi do współpracy i zakłócają spokój niewinnych obywateli, a francuscy partyzanci są na tyle naiwni, że zaufają pierwszemu lepszemu obcemu… Ja już nie wiem, czy to było takie głupie, czy tylko mi się coś wydaje.

Cóż, początkowo Joker Game zapowiadało się na thriller szpiegowski z klasą… A potem premierę miał pierwszy odcinek i wyszło, że nie wiadomo, co z tego będzie. Drugi uświadomił mi, że może być nudno i mało emocjonująco, a trzeci potwierdził wszystkie moje obawy. Teoretycznie miała to być historia ośmiu szpiegów wykonujących przeróżne misje na rzecz japońskiego wywiadu… Najprawdopodobniej tak będzie – każdy z bohaterów dostanie osobny wątek, żebyśmy mogli go bliżej poznać. No właśnie, teoretycznie. Praktyka pokazuje, że skakanie od misji do misji i od anonimowej postaci do anonimowej postaci oraz pokazywanie urywka większej całości nie zaprowadzi tego anime donikąd. Opowieści o szpiegach potrzebują dobrej intrygi, charyzmatycznych bohaterów i od czasu do czasu miło jest zobaczyć efektowne sceny akcji (choć niekoniecznie wszędzie muszą one być). Scenariusz musi czymś zainteresować i trzymać w napięciu, a bohaterowie sprawić, żeby zależało nam na ich losie. Z przykrością muszę stwierdzić, że na razie temu serialowi to nie udaje się w ogóle. Podobnie jak w przypadku poprzedniej historii, dostajemy wyrwany z kontekstu chaos i suchy raport wyjaśniający całą sprawę. Jaki jest sens takiej konstrukcji fabuły, jeśli w ogóle nie angażuje ona widza emocjonalnie? Chyba tylko oprawa techniczna trzyma jakikolwiek poziom. W sumie… Co to w ogóle miało być? Serio, nie mam pojęcia…

Więcej grzechów nie pamiętam, Wielki Imperatorze…