Dzielna załoga Ósemki relaksuje się w klubie karaoke, za gwiazdę wieczoru mając Asami. Bohaterka, w formie rekompensaty za szkody wyrządzone w poprzednim odcinku, zmuszona zostaje do inscenizacji występu Amu Shinmei, popularnej gwiazdki pop. Nawet nie przypuszcza, że niedługo przyda się jej to w walce. Zanim do tego dojdzie, mamy okazję podziwiać integrację jednostki specjalnej a także posłuchać kilku zdawkowych uwag na temat bezkolizyjnej współpracy Seny i Kurokiego. A ten pomruk za mną to rzesze fujoshi unoszące głowy.

Tymczasem Wielki Zły nie śpi lecz knuje. Tym razem miejscem rozróby będzie studio telewizyjne, gdzie ma odbyć się koncert Amu. W roli psychola tygodnia mamy przyjemność podziwiać zdesperowanego otaku.

Połączenie postaci Amu, który jest encyklopedycznym przykładem tzw. „trapa”, pomykającego po ekranie w kusym wdzianku i przemawiającym głosikiem trzylatki, z willwearem napastnika będącego wariacją na temat kamery miało szansę stać się czymś mocno zniesmaczającym, gdyby nie fakt, że napastnik okazał się w gruncie rzeczy osobnikiem o łagodnym sercu. Być może nawet atak skończyłby się bez szkód w ludziach i mieniu, ale kontrolę nad sytuacją przejął Wielki Zły.

Najwyraźniej tego było potrzeba tej historii, bo sama walka wydawała się nie tylko trwać dłużej, ale była zdecydowanie o wiele ciekawsza niż to, co pokazano nam do tej pory. Wykorzystanie jako rozpraszacza układu tanecznego i piosenki z offu dodało całości nuty wspaniałego szaleństwa. Drodzy państwo, trzeba było tak od razu! Akcja policyjna, jak zwykle, kończy się olbrzymim bałaganem, na dodatek tym razem przebieg wydarzeń relacjonowano na żywo przez telewizję i opatrzono go odpowiednio zjadliwym komentarzem reporterki. Czarny chmury wiszące nad Ósemką nie mają zamiaru się rozwiać…

Pewną przyjemność sprawiła mi dłuższa bytność na ekranie Wielkiego Złego. Mythos, bo tak go wołają, w wolnych chwilach okazuje się starszym bratem przeuroczej panienki z którą łączą go relacje podejrzanego sortu i którą traktuje z wyraźną pogardą. Poznajemy też jednego z jego kolegów o pseudonimie Doc. Są cyniczni i okrutni, tylko o co im tak naprawdę chodzi? Być może są bandą bogatych dzieciaków szukających rozrywek? Być może przyświeca im szczytny cel przemiany zepsutego społeczeństwa? Być może chodzi im jeszcze o coś innego? Być może jestem ciut zainteresowana, ale w każdej chwili mogę przestać.

Naprawdę nie wiem, co myśleć o tym anime. Wyraźnie stoi w rozkroku pomiędzy bycia odmóżdżającą rozrywką i aspiracją do zostania czymś poważniejszym. Coś czuję, że jako rozrywka sprawdziłoby się o wiele lepiej. Być może z rozpędu obejrzę jeszcze kilka odcinków, ale nie mogę z czystym sumieniem nikomu polecić.