Naho przekonała się, że list z przyszłości mówi prawdę, i postanawia iść za zawartymi w nim wskazówkami, żeby zmienić los swój i Kakeru. Orientuje się też, że już te pozornie drobne zmiany, których dokonała, przynoszą efekt: przyszłość rzeczywiście się zmienia. Niestety, przypadek sprawia, że podjęte przez nią działanie jest spóźnione i nie udaje się zapobiec pewnemu wydarzeniu, które uświadamia jej również, że to, co czuje do chłopka, to nie jest zwykła przyjaźń i troska. Jest jednak za wcześnie, by się do tego przyznała nawet sama przed sobą, choć widz – a także uważnie obserwujący Suwa – raczej nie ma wątpliwości, co się między tą dwójką rodzi.

Powyższy opis jest tak skrótowy nie tylko dlatego, że nie chcę psuć przyjemności oglądania osobom nieznającym mangi, ale też dlatego, że większość odcinka jest tak naprawdę wypełniona zwykłymi szkolnymi czynnościami: lekcje, przerwy, jedzenie lunchu, treningi, sprzątnie, a przede wszystkim rozmowy między szóstką bohaterów. Dialogi są tu rewelacyjne, zarówno te ważne, posuwające akcję do przodu, jak i rozbrzmiewające niemal nieustannie w tle, dodające tak wiele realizmu wszystkim scenom. I jak świetnie grają aktorzy! Poza tym sporo można wyczytać także pomiędzy wierszami, z drobnych gestów postaci, kierunku spojrzeń, zmian wyrazu twarzy, zadanych pytań i nieuzyskanych odpowiedzi, i za to też się należy uznanie.

W końcówce znów przynosimy się w przyszłość, widzimy Naho, Suwę, Azu, Takako i Hagitę odczytujących swoje listy „do przyszłych siebie” zakopane pod szkolnym płotem dziesięć lat wcześniej. Okazuje się, że niemal żadne z ich marzeń się nie spełniło, ich drogi się rozeszły, nie śmieją się jak dawniej, no i nie ma z nimi Kakeru. Otwierają więc jego list i nagle dociera do nich, że to, co się z nim stało, mogło nie być przypadkiem…

Jak już pisałam tydzień temu, wielką siłą tej serii jest naturalność zachowań postaci i realizm wydarzeń, będące zasługą oryginału, ale przez środki filmowe bardziej wydobyte. I podkreślam to mimo niewytłumaczalnego elementu, jakim jest list z przyszłości – tak naprawdę istotne są uczucia i relacje między bohaterami, ich dojrzewanie i próby przyjęcia odpowiedzialności za swoje decyzje. I chociaż wizualnie też jest, jak było, czyli momentami bardzo ładnie – w zbliżeniach twarzy i w tłach, gdzie pałeczkę przejmują komputery – a czasami nieco pusto, krzywo i oszczędnie, co stanowi niepowetowaną krzywdę dla tak uroczej, ciepłej i pięknej historii jak Orange, jestem pewna, że każdy amator romansów połączonych z okruchami życia, który sięgnie po pierwsze odcinki, nie oprze się jej aż do samego końca.