A więc się potwierdziło – Dzik jest trupem. Juuni Taisen chciało udowodnić, że nie liczy się z postaciami, toteż udowodniło, zapowiada się zresztą, że dalsza redukcja będzie przebiegać w równie zdecydowanym tempie. Wystarczy, że dowiemy się większej ilości informacji, i można zacząć się bać – no bo jeśli backstory już zdradzona, to po co trzymać taki zbędny element dalej? To nie jest serial, w którym można liczyć na rozwój postaci, więc trzymanie ich dłużej niż to konieczne mija się z celem.

Zamiast o postacie chodzi oczywiście o jatkę i o zwroty akcji. Z jednym i z drugim w odcinku drugim jest niestety słabo; scen walki jest ledwie z kilka sekund, a co do niespodzianek, to zostało już wyjaśnione, że mamy do czynienia z bandą psychopatów, z których każdy może w każdej chwili zabić każdego. Kiedy więc tak się dokładnie dzieje, nie robi się O____O, tylko z neutralnym wyrazem twarzy konstatuje, że wszystko idzie zgodnie z oczekiwaniami. Jeśli to ma być opowieść wzbudzająca emocje, to scenariusz powinien mieć więcej do zaoferowania, inaczej się nie da.

Co najwyżej neutralne wrażenia z odcinka to też zasługa faktu, że jest przegadany. Przez pierwszą jego połowę Małpa spaceruje ze Szczurem i niewiele z tego wynika. Ani ich konwersacja nie jest szczególnie lotna, ani ważna dla scenariusza. Przez drugą połowę Pies spaceruje z Kurczakiem. To postacie o wyraźniejszych charakterach, więc wymiany zdań są bardziej energiczne, ale ciągłe wewnętrzne monologi Psa są wybitnie męczące. Słuchanie szczegółowo o umiejętnościach jego i Kurczaka do zajmujących nie zależy, poza tym jest zbędne, bo oboje demonstrują je w praktyce. Przez tę ciągłą narrację Pies szybko staje się też zwyczajnie męczącą postacią, a przez przedłużenie tego wrażenia i druga połowa odcinka taka się staje.

Tragedii wielkiej nie ma, ale pierwszy odcinek był dużo bardziej energiczny, a serial opadł z kategorii dobrej bezrozumnej rozrywki do średniej bezrozumnej rozrywki. Zobaczymy co dalej.