Nowe studio, nowy reżyser i nowy scenarzysta i… no właśnie… i obawiam się, że po starym dobrym Terra Formars nic tutaj nie pozostanie.

Są duże, są złe i świecą się im oczy. 

Wracamy na Marsa, więc dla widzów, którzy zdążyli zapomnieć, o czym to to było, twórcy przygotowali krótkie streszczenie na początku odcinka. Z jednej strony znajomość poprzedniej serii byłaby przydatna, z drugiej oglądając pierwszy odcinek, miałem nieodparte wrażenie, że tak naprawdę niczego ważnego nie przegapiłem i nawet gdybym nie wiedział, o co w tym wszystkim chodzi, to mogę sobie darować pierwszy sezon i zacząć seans od środka. Całkiem dobre posunięcie zważywszy na to, że całość wyraźnie zaczyna podążać w całkowicie innym kierunku niż poprzedniczka.

Głównym wydarzeniem fabularnym odcinka jest walka Akariego i Michelle z karaluchami, następnie widzimy jak inni walczą z karaluchami, później Akari zostaje porwany przez latające karaluchy, zalicza twarde lądowanie, ma trochę wizji z przeszłości, pokonuje dużego karalucha i ląduje w objęciach Michelle. I do tej pory było w miarę znośnie. Później wszyscy mają czas na zregenerowanie sił i dziwią się, dlaczego robaczki tak długo nie atakują. Pół odcinka akcji, pół zapychaczy. Najważniejsze i najbardziej niepokojące jest to, jak seria zmieniła się w stosunku do poprzedniczki. Najbardziej rzucił mi się w oczy brak brutalnych scen, nic nikomu nie odpada (poza jedną głową karalucha), krople krwi można policzyć na palcach jednej ręki i jest w ogóle bardzo grzecznie i milutko. Robaczki nie wybuchają, nie pękają, nikt nie rozdeptuje im łbów… Klimat też dostał w łeb. Nikt nie ginie, nawet scena, która była pewniakiem w kategorii „uśmiercenie biednej sierotki”, strzeliła sobie w stopę. Pozwolę sobie zaprezentować:

Biedna dziewczyna o krok od niechybnej śmierci. 

Bezlitośni kaci przygotowani do egzekucji.

Kulminacyjny moment – zaraz niewinne dziewczę zostanie rozsmarowane na ścianie. 

Nic z tego bo oto przybyli dzielni, młodzi i piękni mężczyźni z czułkami. 

Nic już nie jest takie samo. Nawet tragiczne przeszłości są jakieś radośniejsze, że nie wspomnę o pojawiającym się humorze i postaciach w stylu deformed/chibi!

Ta bezcenna mina Michelle złapanej za serce. 

I oczywiście coś ku uciesze męskiego oka, czyli fanserwis – całkiem sporo fanserwisu, bo mamy scenę kąpielową (nawet jeśli tylko w marzeniach) i obowiązkową rozmowę o rozmiarach biustów i jego powiększaniu.

Całe szczęście, że chociaż marsjańskie widoczki pozostały ładne.

Zobaczymy co przyniesie kolejny odcinek, jednak obawiam się, że wielbiciele poprzedniego sezonu mogą poczuć się mocno rozczarowani. Nie wiem, czy tymi zmianami seria ma szanse przyciągnąć nowych widzów, jedyny plus jaki widzę, to że na razie znajomość poprzedniego sezonu nie jest niezbędnie potrzebna do cieszenia się seansem.