Po zamknięciu wrót to świata demonów Itsuki pada nieprzytomny na podłogę, a wystraszony Hanae nie ma pojęcia, co robić. Na szczęście okazuje się, że młody egzorcysta jeszcze żyje, tylko jest bardzo zmęczony, bo sprawowanie obowiązków właściciela herbaciarni jest dla człowieka wyczerpujące. Niestety, na pytanie, jak radził sobie poprzedni właściciel (youkai) i kim właściwie był, Haruitsuki reaguje drażliwie i w przyspieszonym tempie odsyła kolegę do domu. W międzyczasie Ashiya odkrywa, że przez cały czas przebywania w tytułowym pawilonie chłopcy nie byli sami, bo Mononokean, podobnie jak klienci Itsukiego, również jest demonem.

I nawet tłumaczyć nie trzeba…

W tym miejscu poznajemy mojego ulubionego bohatera, który ze światem porozumiewa się za pomocą napisów na zwoju, a jest przy tym niesamowicie uroczy i zabawny. Znacznie rzadziej niż Haruitsuki miewa humory, choć zdarzają mu się chwile, gdy bywa złośliwy czy obrażony, więc dla mnie to najbardziej pocieszna z postaci.

Szybko przechodzimy jednak do zlecenia tygodnia, którym okazuje się konieczność odnalezienia maski klienta, bo bez niej nie potrafi on okazywać radości, a używanie jedynie tych odpowiadających za smutek i złość mogłoby się niezbyt dobrze skończyć. Zadanie odebrania zguby zostaje powierzone oczywiście Ashiyi z dosyć… ciekawych względów. Oczywiście Itsuki wyraźnie się niepokoi, co zresztą zauważa sam klient. Sam jeszcze nie wie, czy bardziej chodzi mu o dobro interesu, czy podwładnego. Jak się również dość szybko okazuje, tytułową bohaterką odcinka jest sympatyczna Zenko, piętnastoletnia córka buddyjskiego kapłana, której sytuacja rodzinna wyraźnie pokazuje, jak „puchata” jest część opowieści, która odpowiada za „okruchy życia” w gatunkach. Odrobinka niewymuszonej refleksji i przy okazji bardzo zdrowe podejście do problemu decydowania o własnej przyszłości, jak zwykle okraszone niezłymi żartami – oto trzeci odcinek w pigułce.

Cóż, to już ostatnia zajawka Fukigen na Mononokean, więc wypadałoby podsumować wrażenia. Szkolnych opowieści z youkai w tle nie ma tak mało, ale każda kolejna ekranizacja takowej to zawsze miły okruszek magii w danym sezonie. Przygody mrukliwego Abeno i fajtłapowatego Ashiyi może nie należą do porywających i przełomowych opowieści, ale są bardzo przyjemną rozrywką na dobrym poziomie. Schematów tu sporo (duet bohaterów z charakterami dobranymi na zasadzie przeciwieństw i ich wzajemne docieranie się, kontrast między światem ludzi i demonów oraz szczypta tajemnicy), ale zaaranżowanych z pomysłem i przymrużeniem oka.

Niby jest to opowieść ciągła, ale liczba zleceń i początkowy brak wyraźnego wątku głównego sprawiają, że są to typowe epizodyczne komediowe okruchy życia. Zapowiada się bardzo lekki seans, choć już w tym odcinku można zauważyć pewne subtelne podpowiedzi, które gdzieniegdzie rzuca autorka, dotyczące tajemnicy poprzedniego właściciela herbaciarni oraz niezwykłości Ashiyi, której na pierwszy rzut oka nie widać. Sugeruje to poważniejsze wątki, ale na razie nawet w pierwowzorze nie wkroczyły one jeszcze na scenę, więc pozostaje cieszyć się spokojnym klimatem opowiastki. Ekranizacja do tego momentu raczej nie dotrze, więc tym bardziej nie należy się spodziewać nagłej zmiany nastroju, a anime powinno stanowić odprężający seans w towarzystwie sympatycznych bohaterów. Szkoda tylko że oprawa techniczna nie jest lepsza, w szczególności dotyczy to grafiki i animacji, które momentami dosyć widocznie kuleją. Na szczęście nie jest to typowy „koszmarek”, a wszelkie braki rekompensuje sama opowieść. Miłego!

Widoki na przyszłość są jak najbardziej pozytywne, bo następny odcinek to wycieczka do świata demonów!