W trzecim odcinku tempo wyraźnie spada. Owszem, postaci – szczególnie pewien detektyw – nadają równie szybko, jak poprzednio, ale akcji jest tym razem mniej. Nad dalszym rozwojem fabuły przeważają retrospekcje z profesorem Hashigamim czy Arią Kurenaino, chociaż w obliczu pierwszej sceny pierwszego odcinka to tak naprawdę wszystko, aż do końca trzeciego odcinka, który zamyka klamrę, jest retrospekcją.

Zaczynając jednak od początku: detektyw Shun Moritsuka próbuje znaleźć związek między niedawnym morderstwem a doujinem pewnej młodej rysowniczki, w którym występują sceny w jakiś sposób przypominające okoliczności wspomnianego zabójstwa. Kobieta nie jest jednak w ciemię bita i nawet jeśli jakiś związek rzeczywiście istnieje, to nie daje po sobie tego poznać, tłumacząc, że rysuje to, co widzi w snach. Patrząc na profil tej serii, nie zdziwiłabym się, gdyby tak rzeczywiście było, acz twórcy nie kładliby takiego nacisku na jej postać, gdyby jej udział w tym wszystkim nie był – lub nie miał być – o wiele większy. Detektyw nie daje za wygraną i nachodzi syna zmarłego profesora, więc jest tylko kwestią czasu, kiedy dotrze do reszty naszych postaci.

Jak już wspomniałam, sporo miejsca zajmują retrospekcje, w tym wspomniany w poprzednim odcinku wątek siostry mieszkającej z trupem brata. Jako że wiemy już, co i jak, wrażenia on nie robi, za to znacząco przyczynia się do spowolnienia akcji. Natomiast ostatnie sceny dostaje w końcu główny bohater, na ekran powracający jednak z czymś w rodzaju psychozy i zafiksowania na punkcie dziurek od kluczy. Jego dramat jest ni to żałosny, ni to śmieszny, co niektórym widzom pewnie pozwoli dojść do wniosku, że wolą tę serię bez niego.

Occultic;Nine na tym etapie jest trudne do oceny. Z jednej strony widać, że ma jakieś tam ambicje i pomysł, ale na razie nie pokazało jeszcze, na co je stać (poza szaleńczym tempem akcji z pierwszego odcinka), a droga w dół jest tak samo szeroko otwarta.