Tym razem mamy nie taki aż słodki odcinek o kłamstwie. A raczej o tym, jak i dlaczego czasami nie mówi się prawdy. W sumie „problem” przedstawiony jest w sposób nie odbiegający prawie od zwykłych szkolnych wydarzeń, które przeżywają dziewczęta. Jest uroczo, różowo i zabawnie, ale od czasu do czasu coś znienacka zgrzytnie – wprawdzie jest szybko zamiatane pod dywan za pomocą serduszek i kolorowych banieczek albo trybu SDczkowego bohaterek, ale jednak… A kłamie się na różne sposoby.

Bo jest pierwszy kwietnia (tak naprawdę to nie, ale trzeba nadrobić niespełniony limit żartów) i to jest świetna zabawa – dopóki ktoś nie weźmie tego na poważnie i nie przeżyje wstrząsu nerwowego. Bo jest się nieśmiałym i nie wie się, jak powiedzieć co się czuje – co się zwykle kończy totalnym nieporozumieniem na poziomie werbalnym. Bo chce się zwrócić na siebie uwagę – zapominając o tym, że ktoś się może poczuć dotknięty. Bo się coś ukrywa – żeby otoczenie nie pomyślało dziwnych rzeczy. Bo jest się dzieciakiem i chce się pobawić, ale tak naprawdę pobawić, bez podtekstów i złych zamiarów.

Natomiast na  poziomie fabularnym dowiadujemy się że:

• Yoko ma młodszą siostrę i brata, bliźniaki w dodatku;
• Alice tęskni za psem który został z Anglii;
• panie nauczycielki mają niekonwencjonalne sposoby podnoszenia uczennic ze stuporu;
• panie nauczycielki mają zwierzątka domowe;
• Aya jest beznadziejna w werbalizacji czegokolwiek;
• robot-odkurzacz ma wielorakie zastosowanie.

I tym optymistycznym akcentem kończę zajawki do Hello!! Kin’iro Mosaic i zaczynam oglądać moją tygodniową porcję różowej waty cukrowej bez konieczności analizy każdego odcinka, ciesząc się smakiem. Cukru.

Ale cukier jest czasem do szczęścia potrzebny.