Itsuki, jak się okazuje, ma jednak jakieś obowiązki w samorządzie poza levelowaniem swojej postaci w grze – i ku zdumieniu sceptycznych kolegów wywiązuje się z nich całkiem nieźle. Wydaje mu się, że równie dobrze radzi sobie w PSO2, jednak ku jego zdumieniu towarzyszący mu w każdej misji SORO jest innego zdania. Itsuki nie ma pojęcia, o co może chodzić, ale na szczęście kolega uświadamia mu, w czym tkwi problem… i sprawia, że nasz bohater na kilka dni całkowicie traci serce do gry, ku ogromnemu niezadowoleniu przewodniczącej Riny. Z zupełnie innej strony warto odnotować przybycie do szkoły nowej uczennicy, Aiki Suzuki, której styl bycia zdradza nieco nadmierną fascynację militariami. Czy będzie zaskakujące, że ekscentryczna dziewczyna z powodów na razie nieznanych zainteresuje się bohaterem? Nie? Tak właśnie myślałam…

Poprzednio pisałam, że z tej serii może jeszcze wyjść wszystko, na plus i na minus. Szczerze mówiąc, ten odcinek sprawił, że zadzwoniły mi dzwonki alarmowe. Odkładając na bok inne problemy, przez cały czas miałam wrażenie, że nad scenariuszem jak stado harpii czuwali spece od marketingu z firmy Sega. Czy aby na pewno przekaz marki jest dostatecznie wyeksponowany? Czy może dodać tu jeszcze jedną scenę tłumaczącą zawiłości mechaniki lub dodatkowe funkcje gry? Czy dałoby się bardziej podkreślić pozytywne wartości i korzyści płynące z interakcji? Gdzie umieścić dobrze widoczny przycisk wezwania do działania „Zarejestruj się już dziś”? No dobrze, tego ostatniego nie ma, ale to tylko z powodu ograniczeń technicznych współczesnej telewizji.

Odkładając z kolei na bok powyższe i wracając do tego, co odłożyłam na bok w poprzednim akapicie, problem serii da się streścić w zdaniu „brak pomysłu”. Po dwóch odcinkach z dwunastu powinniśmy być w samym środku akcji, tymczasem nie dzieje się praktycznie nic, jeśli pominąć przydługie wprowadzenie postaci Aiki oraz prezentację ciekawostek dotyczących gry. Problem bohatera jest głupi, a jeszcze głupsza reakcja – uzasadniona tylko gdyby rzecz się działa „naprawdę”, a i wtedy średnio. No rzeczywiście, początkujący gracz, któremu nikt o tym nie powiedział, nie orientuje się w growej netykiecie. Przynieście pochodnie i podpalajcie ten stos… O szumnej deklaracji Riny, wyjaśniającej wreszcie, po co w samorządzie stanowisko ds. gry online, można też powiedzieć tylko, że jest kretyńska, jeśli idzie o metodologię. Tym bardziej irytuje, że to by się spokojnie dało bardzo ładnie „osadzić” w scenariuszu anime zgodnie z logiką – ale po co?

Natomiast sceny akcji podpierają się zatrzymanymi kadrami. Tyle dobrego, że tła są niebrzydkie…