(Emisja drugiego odcinka została odwołana, więc nie znajdziecie go na Blogu.)

Drużyny, których przedstawicielkom udało się podnieść hantle z dopiskiem „zwycięzca” (ichnia wersja losowania słomek…), wystąpią w telewizji. Głównej trójce się nie udaje, na występ w programie jadą: znana nam już grupka „Akudare Oukoku” z Ibaraki, pełna miłości do wszystkiego, co z ich regionu, oraz „Dangan Kunoichi”, której członkinie nieco lepiej poznamy dopiero w tym odcinku. Cała szóstka ma wystąpić w „Girls, Girls, Girls”, programie, który szuka przedstawicielek różnych dziedzin i stawia je przed zabawnymi wyzwaniami, specjalnie przygotowanymi, żeby wszyscy mogli się pośmiać – tym razem padło na komiczki. Przed nagraniem Miyu (niska blondynka ze związaną grzywką) z zespołu z Ibaraki zastanawia się, dlaczego ich ukochany program ma zakończyć emisję. Gdy odkrywa, że jego miejsce ma zająć właśnie „Girls, Girls, Girls”, postanawia podczas nagrań pokazać, jak wspaniały jest ich serial i zapobiec jego zdjęciu z anteny.

Chitose Amano (grzywka w łuk i dwa kucyki) z „Dangan Kunoichi” zmaga się w tym czasie z presją ze strony otoczenia i jego oczekiwaniami, zbudowanymi na fakcie, że jest ona córką znanej pary komików manzai. Druga z tej grupki, Kana (śliwkowowłosa), to zaś pocieszne, entuzjastyczne stworzenie, które podczas nagrań stara się ze wszystkich sił, aby rozśmieszyć. Okazuje się jednak, że producent tegoż widowiska ma inne wyobrażenie o tym, jak powinny się zachowywać i jak wyglądać dziewczęta – w skrócie: ma głęboko gdzieś komedię, panienki mają wyglądać i zachowywać się słodko (a przy okazji zareklamować drogi produkt). Na szczęście bohaterki w piękny i widowiskowy sposób zniszczą jego wyobrażenia i brutalnie sprowadzają na ziemię, doprowadzając blisko załamania nerwowego.

Tak samo jak poprzednim razem pierwsze minuty odcinka oglądałam bez przekonania, by w miarę upływających minut coraz lepiej się bawić. Znalazły się tu elementy komediowe, które mogą rozbawić również niesiedzącego w środeczku tej kultury widza, acz powtarzam, że to jednak seria głównie dla osób, które zrozumieją występujące w serii nawiązania. Niemniej ostatnie sceny z epickiej bitwy niszczącej ludzkie marzenia były piękne. Poza tym niektóre bohaterki dostają trochę więcej czasu i możemy wtedy zobaczyć, że to banda sympatycznych, zafiksowanych na różnych punktach – ze wspólnym w formie komedii – trochę oderwanych od rzeczywistości osóbek (i twórcy potrafią rysować piersi! Te piersi wyglądają i ruszają się jak piersi! Ludzkie, prawdziwe!).

Biorąc pod uwagę wszystko powyższe, seria wymaga cierpliwości, może frustrować wewnętrznymi kulturowo żartami, ale wydaje się dobrze zrobiona i przemyślana – nie wygląda na to, aby wystąpiła tu konkretna fabuła, raczej scenki z życia aspirujących komiczek ubrane w ramy ich wystąpień przed publicznością, inspirowanych „prawdziwymi” – oglądanymi przez nas – wydarzeniami z odcinka. Z bardzo dobrą grą aktorek głosowych.